Nog ef genieten van de Nepalese cultuur en natuur

Lieve allemaal,

Dit zal waarschijnlijk het laatste of een na laatste berichtje worden vanuit Nepal. Want vanaf morgen kunnen we ons project even achter ons laten en lekker gaan rondreizen door Nepal.

Om dat mogelijk te maken hebben we de laatste weken nog even hard moeten werken aan ons project. Dat betekend 6 dagen lang van 10 tot 5/6 uur achter de laptop zitten en veel regelen voor de eindactiviteit.
Een paar weken geleden waren we bezig om alle informatie die we hadden verzameld te analyseren, zodat we op basis daarvan de SGCP konden adviseren hoe ze het ingezamelde geld kunnen spenderen. Nou daar kan ik jullie nu eindelijk antwoord op geven.

Uit ons onderzoek bleek dat de kinderen veel problemen hadden met in en uit het SGCP busje komen. Veel kinderen zitten in een rolstoel en moeten daarom in en uit het busje gedragen worden. Ons advies is om een oprijplaat aan te schaffen voor 2 busjes waarbij er een platfront is waar de rolstoel op kan staan zodat de kinderen al op de hoogte zijn van het busje en dan gemakkelijk in de stoeltjes gedragen kunnen worden. Het leuke van alles is, dat door het ingezamelde geld wij deze oprijplaten zelf hebben kunnen ontwerpen en als het goed is klaar is voordat we vertrekken naar Nederland!
Natuurlijk zijn er ook nog kinderen die wel zelf in de het busje kunnen komen, maar de trappetjes te hoog zijn. Een simpel advies is daarom om een klein trappetje vast te maken aan de bus. Deze wordt echter alleen gemaakt als het met de oprijplaat te lastig is voor de kinderen die wel goed kunnen lopen. Daarnaast zijn er wc beugels in de maak. Omdat het naar de wc gaan ook een veel voorkomend probleem was.
Normaal gesproken zouden we voor school alleen een adviesrapport hoeven te schrijven, maar we vonden het leuk om te zien wat er met het ingezamelde geld gebeurd, dus daarom hebben we bijna alles zelf al geregeld. Dat maakt het hele project juist zo leuk.
Maar daarmee zijn we nog niet klaar. Een simpele presentatie vinden we maar niks. Dus wij hebben bedacht om met alle kinderen, iedereen van de SGCP en van ieder kind 1 ouder naar Patan Durbar Square te gaan! Veel mensen, dus veel aandacht. De bedoeling is om activiteiten te organiseren voor de kinderen, waarbij het doel is om het toegankelijk te maken voor iedereen. Hiervoor hebben we veel planken moeten huren, aangezien het plein totaal niet toegankelijk is voor de kinderen. Vandaar dat ze er ook nog nooit zijn geweest. Het moet een leuke dag voor ze worden, dus hun missie is om puzzelstukjes te verzamelen op verschillende plekken op Durbar Square.
Natuurlijk willen we deze eind activiteit niet onopgemerkt voorbij laten gaan, dus we proberen ook de tv, krant en de government in te schakelen.
Om het plaatsje helemaal af te maken voor de eindactiviteit hebben we een Kurta Surwal aangeschaft. De dresscode is namelijk formeel, dus we zullen echte Nepales jurken dragen.
Tot slot hebben we naast de documenten voor school, ook nog een folder gemaakt voor de ouders van de kinderen, waarin alle adviezen nog eens staan vermeld.
Nou ik denk dat je je nu wel kunt voorstellen, waar we de laatste paar weken zo druk mee bezig zijn geweest.
Wat Nepal dan zo leuk maakt is dat het allemaal in het water is gevallen. Van verschillende mensen kregen we te horen dat er stakingen waren. Dit betekend dat er geen openbaar vervoer is en dat het hele plan niet door kan gaan! We hebben daarom de presentatie en activiteit moeten cancelen en is nu opgeschoven naar 31 mei. Dit is 2 dagen voor vertrek, dus het valt te hopen dat dan de stakingen zijn afgelopen. Meer informatie over onze activiteit is ook nog te lezen op onze site: www.ergonepal.nl (anders wordt mijn bericht zo lang)

De dagen dat er stakingen zijn, zijn trouwens wel unieke ervaringen. Zo zijn we eens uit huis geweest (gelukkig rijden er toch nog sommige taxi’s) maar er is amper vervoer op de weg. Zo konden we een drukke weg gewoon oversteken zonder uit te hoeven wijken voor auto’s of motors. Ook zijn veel winkeltjes gesloten of hebben 1 deur open. Ik weet in ieder geval dat we het erg stil was (voor Nepal zijn doen) Ik ben bang dat Nederland nog veel stiller zal zijn.

Voor zover het kon hebben we geprobeerd ook nog wat te ontspannen. Afgelopen week zijn de ouders van Sanne naar Nepal gekomen en hebben we ze Nepal een beetje kunnen laten ervaren en ontdekken.
We zijn ze eerst gaan ophalen van het vliegveld. Toch best raar om aan de andere kant van het glas te zitten tussen allemaal Nepalezen. Tijdens het wachten zie je vanalles. Mensen die elkaar in de armen springen omdat ze elkaar waarschijnlijk heel lang niet meer hebben gezien, maar bijvoorbeeld ook een karretje met een doodskist erop die is vervoerd naar Nepal zodat het lijk waarschijnlijk verbrand kan worden op “de” plek: Pashupatinath. Dat was toch wel erg apart!
Na een tijdje kwamen de ouders van Sanne. Op dat moment was ik toch wel een beetje jaloers dat Sanne haar ouders alweer kon zien en dat ik nog 3/ 4 weken moest wachten!
Maar goed, inmiddels komt dat moment voor mij ook steeds meer in zicht.
Het snoepzakje met spekjes, dropjes en stroopwafels heeft ons weer even voldoende Nederlandse energie gegeven om weer even vooruit te kunnen;)
De laatste dag dat de ouders van Sanne er waren is gelukkig de mountain